Bienvenue a Madagasikara

Hoi allemaal!

Ik heb besloten toch maar weer te proberen een website bij te houden, want ik heb heel veel te vertellen over Madagascar! Na een lange vlucht goed aangekomen in 'Tana', zoals de mensen hier de hoofstad Antananarivo noemen. Op het vliegveld was meteen alles al in het Frans, wat wel even wennen was. De mensen zijn hier gelukkig heel erg aardig en hielpen me goed.

Tana is als geen andere stad in Afrika. Het ligt op een grote berg, en heeft allemaal kleine, smalle franse straatjes. Het heeft een gezellige sfeer, ookal is het best wel crimineel. Ikzelf heb me er niet onveilig gevoeld. Op een gegeven moment ging ik even wat water kopen bij een stalletje en een jongen begon tegen me te praten. Het enige wat ik verstond was “tres jolie, tres jolie”, ik dacht, daar zit ik niet op te wachten en probeerde van hem af te komen. Uiteindelijk bleek hij best aardig te zijn en vroeg of hij een stukje mee mocht lopen om zijn engels te oefenen. Fijn gevoel om mee te maken dat mijn achterdocht, die ik sterk had ontwikkeld in Nairobi, even niet nodig hoefde te zijn.

De eerste middag ben ik op bezoek gegaan bij Antonia, een vrouw uit Noorwegen die haar promotieonderzoek doet aan SOAS (School of Oriental and African Studies in Londen). Zij is getrouwd met een man uit Fort Dauphin, waar ik mijn ondezoek doe. Ik had haar telefoon nummer gekregen van Luke, mijn begeleider, en ik kon s'middags bij haar thee komen drinken. Ik kreeg meteen een warm welkom in Madagaskar. Zij, haar man Chris, en zoontje Lucas en schoonzus waren er, en een van hun vrienden, gezellig op het balkonnetje en ze vertelden me alles over Fort Dauphin, terwijl de mannen op een traditioneel gitaartje muziek maakten. Ze vroegen me waar ik zou komen te wonen en ik zei dat de organisatie wat had geregeld, een appartement in de straat van het Azafady kantoor. (Azafady is de organisatie waar ik voor werk). Toen zei ze, was het een appartement of een bungalow, en toen zei ik: oh, ik denk bungalow ja, en toen kwamen we erachter dat Chris zijn broer bungalows verhuurt en morgen iemand verwachtte. Dat was toevallig!

Na die gezellige dag bij Antonia heb ik meteen kennisgemaakt met de andere 'echte' kant van Madagascar. Alles gaat natuurlijk fout, ookal is het een eiland relatief ver weg van Afrika, het blijft Afrika. Onderweg naar het vliegveld, we waren de hoek nog niet om of het mannetje zegt 'excusé moi', pakt een schroefdraaier, stapt uit, gooit de motorkap omhoog en begint druk te sleutelen. Ik had gelukkig genoeg tijd berekent voor dit soort ongevallen, omdat ik de dag ervoor de auto's al luid had horen piepen en kraken. Ik beloot dat ik hem een kwartier zou geven en anders een andere taxi zou aanhouden. Gelukkig was dit niet nodig en waren we snel weer onderweg.

De vlucht was heel bijzonder. Ik zat bij het raampje en kon anderhalf uur naar buiten kijken. Nou, er was niet veel om naar te kijken. Na Tana waren er nog een paar kleine dorpjes, maar al snel alleen kale heuvels en regenwoud. Ik begreep nu waarom Fort Dauphin in het armste gebied van Madagaskar ligt. Het ligt erg afgelegen van de rest van het land en er is maar 1 zandweg die naar andere delen leidt, die vaak onbegaanbaar is door de regen. Ondertussen ging de zon onder en landden we in Fort Dauphin. Tijdens de zonsondergang cirkelden we lager en lager boven de stranden, de peninsula en de grote berg 'pic louis'. Ik wist toen al dat dit een van de mooiste plekken zou zijn die ik tot nu toe had gezien. Ik werd opgehaald door Samm, van Azafady, en Flav, de broer van Chris waarbij ik zou gaan wonen. Ik zweette me meteen rot, want in Tana was het aardig koel (16-18 graden), terwijl het hier rond de 28 ligt! We reden tussen de palmbomen, hutjes, spelende kinderen, luidde mix van muziek (bob marley, westlife en shakira) naar het huis van Flav. Hij is getrouwd met Kate, een engelse vrouw en zij hebben twee dochters van 7 en 5, Rachel en Laura. Ik heb mijn eigen kamer boven hun garage, en deel de badkamer met de kinderen. Ik heb een prachtig balkonnetje dat uitkijkt over de palmbonen, paar oude franse huizen en golfplaten daken. Het is prachtig hier! Het is heel exotisch, ik kreeg weer helemaal het gevoel wat ik had toen ik voor het eerst in Swaziland kwam: “alles is hier zo groen!!” (jaja, het gras is voor mij altijd groener ergens anders). Elke dag verse vis, oesters (ookal heb ik het niet aangedurft om die te proberen), ik snap wel dat het niet heel moeilijk is voor de westerse mensen van mijn project om hier wat langer te wonen. We zijn nu met ongeveer 20 buitenlanders. Er is trouwens ook kaas, nutella, mars, bounty, snickers, cornflackes en andere westerse producten te krijgen, dus dat helpt ook wel een beetje! Ik hou het voorlopig bij avocado's want die zijn hier zo groot als meloenen voor maar 20 cent!

We zijn de eerste avond met alle collega's uit eten gegaan, ze hadden een welkom avondje voor mij georganiseerd. We gingen allerlei strandtentjes af, allemaal een beetje alternatief, wat een echt vakantiegevoel gaf. Het was heel gezellig en ik voelde me meteen al een beetje thuis.

(Vorige week) maandag was mijn eerste werkdag, ik had meteen een eigen bureautje, al zit ik tegenwoordig buiten samen met James, aan een picknicktafel op het terras (helemaal niet slecht als kantoor). James is degene die Project Safidy leid, waar mijn onderzoek deel vanuit maakt. Safidy staat voor 'keuze' in malagasy (waar ik ondertussen al aardig wat woordjes vanop pik, want niemand spreekt hier verder echt engels of frans). Project Safidy is een project dat een groep leerling van de 'highschool' opleid om hun medestudenten voor te lichten over seksualiteit, contraceptie en HIV/AIDS. Mijn onderzoek naar sexueel gedrag en ideeën over seksualiteit op de 'middle school' helpt hun als zij willen uitbreiden naar de middle school volgend jaar. Als jullie meer willen weten over Azafady of project Safidy, kijk maar op de website: www.madagascar.co.uk. Project Safidy wordt gesponsord door de Freddy Mercury foundation, van de oud-leden van Queen, wel grappig. We schrijven een blog voor hun website die ook wel leuk is om te lezen – www.freddymercury.com.

Vorige week zijn we met het hele team over de questionnaire gegaan, en hebben de Malagasy mensen, en vooral Dr. Mamy, die het hoofd is van de afdeling gezondheidsprojecten, gekeken of mijn vragen een beetje in de context van hier passen, en of ze goed vertaald kunnen worden. Het is goed dat we dat hebben gedaan, want bijvoorbeeld de concepten vriendje en vriendinnetje (boyfriend & girlfriend) kennen ze niet, hier hebben ze vaste partners en losse partners (fixed partners & casual partners), en die kun je tegelijk hebben. Ik ben nu van plan om misschien mijn onderzoek te focussen op de rol van de kerk, want hier gaan veel jongeren naar de kerk, en zoals ik op andere plekken in Afrika heb gezien, heeft dat meestal invloed op seksueel gedrag en dat je maar 1 partner mag hebben, maar hier lijkt de traditie nog stand te houden. Wat ze extra gevoelig maakt voor HIV/AIDS. Maar 0,2 % van de bevolking hier heeft HIV, als enige land in Afrika, dat is zelfs minder dan Nederland. Dit is goed, maar, het maakt het ook moeilijker om mensen erover te vertellen, want Mamy vertelde ook dat ze hier niet geloven dat het bestaat, en omdat de Westeners hier komen met projecten erover, denken ze dat alleen Westeners die ziekte kunnen krijgen, ze noemen het een 'vazaha' ziekte. Vazaha is het woord voor buitenlander, meestal blank, wat Mzungu was in het Swahili. Erg interessant allemaal, en al veel geleerd deze eerste dagen!

Ik ben vandaag met Dr. Mamy naar de CEG, de middelbare school gegaan, maar de leraren zijn aan het staken, al een week lang, omdat ze een salarisverhoging willen. Aangezien Madagaskar in een politieke crisis verkeerd en ze geen geld meer krijgen van de internationale gemeenschap, is de afgelopen jaren het budget voor educatie 60% verminderd. Het is logisch dat de leraren staken, maar het helpt uiteindelijk de kinderen niet, en iedereen is sceptisch over het feit dat ze meer geld zullen krijgen, omdat Madagaskar op dit moment niet meer geld heeft (lees: niets over heeft nadat de president alles in zijn eigen zak heeft gestoken).

Ik kan het goed vinden met mijn collega's. James, waar ik het meest mee samenwerk woont samen met Laura, en zij hebben me meteen uitgenodigd om te komen eten. Daarna nog wat spelletjes gedaan met hun andere huisgenoten, echt een beetje vakantiegevoel. We gaan best vaak met de collega's na het werk nog even wat drinken of samen eten. Ik heb inmiddels ook de markt ontdekt en kan makkelijk bakjes rijst en groenten kopen om ook zelf te koken (dan heb je zo voor een euro een maaltijd bij elkaar, uit eten is meestal rond de 4 euro voor een hamburger ofzo). De dagen zijn hier ook heel anders, om 6 uur kraait de haan en komt het leger luidt zingent voor mijn raam langs en sta ik op, dan werken we van 8 tot 12. Van twaalf tot 2 lekker op het strand liggen en surfen, en dan van 2 tot 5 weer aan het werk. Ik doe natuurlijk antropologisch onderzoek, dus voor mij eindigt het observeren en aantekeningen maken niet na 5 uur. Ik heb de afgelopen jaren meerdere malen moeten aanhoren dat antropologie zo makkelijk is en de methodes niet echt wat voorstellen, het is maar gewoon 'een beetje rondhangen'. Dit is natuurlijk wel een beetje waar (vooral als ik lekker op het strand kan liggen elke dag!) maar, ik moet zeggen dat het ook wel heel erg zwaar is. Je moet constant opletten, alles en alle gesprekken met iedereen moet je onthouden en in context plaatsten, de werktijden zijn dus 24/7, want zelfs s'avonds tijdens een biertje gaat het hier over de invloed van de internationale mijn die een vissersdorpje hier in de buurt gaat verplaatsten. Antropologie bestudeert onderwerpen op een holistische (is dat een nederlands woord?!) manier, niet vanuit 1 perspectief, en probeert onderwerpen in de context te plaatsen van de realiteit van het leven hier. Daarom kan ik niet alleen opletten als ik het woordje HIV of sexualiteit hoor, maar moet altijd kijken of andere dingen daar invloed op hebben. Vermoeiend, maar heel erg leuk.

Rond half 6 wordt het donker, dan kunnen we niet meer over straat en nemen we de taxi, wat makkelijk is want die hebben een vaste prijs. 1000 overdag en 2000 Ariary als het donker is, dus dat is 35 of 70 cent. Ik zeg gewoon, naar Kate en Flav's huis en ze weten het allemaal, iedereen kent iedereen, echt Afrikaans.

Nu ik dit schrijf vliegt er voor het eerst een kakkerlak naar binnen, ik stop nu snel en probeer hem eruit te bonjouren (aanraken moet vooral niet want Madagaskar heeft hissende kakkerlakken die hissen als je ze aanraakt, dat ervaar ik liever niet – ze zijn ook extra groot, zelfs zo speciaal dat mensen ze in Europa blijkbaar als huisdier hebben!)

Veloma! (Tot ziens in Malagasy)

Loes